16 сакавіка спаўняецца 60 гадоў з моманту прэзбітэрскага пасвячэння кс. Юзафа Пятушкі MIC з супольнасці марыянаў. Гісторыяй паклікання да святарства, на якое паўплываў кс. Юзаф, дзеліцца яго сабрат па супольнасці кс. Андрэй Сідаровіч MIC з Росіцы.
Як я адчуў пакліканне да святарства?
...Гісторыя маёй сустрэчы з Супольнасцю марыянаў цесна звязана з маім навяртаннем ва ўросце 17 гадоў.
Я нарадзіўся ў каталіцкай сям’і — і бацька, і маці маюць продкаў-католікаў. З дзяцінства памятаю, што ў сям’і строга трымаліся рэлігійных традыцый — але гэта была толькі вігілійная вячэра і асвячэнне страў на Вялікдзень. Мяне і маіх братоў хрысцілі ў касцёле, але пазней, нават пасля развалу атэістычнага СССР, ніхто з сям’і не клапаціўся пра маё рэлігійнае выхаванне.
Перадаць веру сям’я не магла, бо немагчыма даць тое, чаго не маеш...
Да сёння захоўваю ў памяці наведванне касцёла з бабуляю. Памятаю фігуру Езуса, які ляжыць у грабніцы, прыгадваю доўгае стаянне на каленях і як даю ахвяраванне. Хутчэй за ўсё гэта была Вялікая пятніца. Менавіта бабуля стала збаўчай прыладай у Божых руках. Калі яе адведваў, заўсёды мусіў выслухваць нараканні на бязбожны лёс маёй сям’і.
Бабуля падкрэслівала, што я і браты вырастаем, а яшчэ не былі ў споведзі і Першай Камуніі. Тыя нараканні, шчырыя і балесныя, сталі благаслаўлёным зернем і прынеслі неспадзяваны плён.
Б удучы на 3 курсе ў педагагічным каледжы ў Барысаве, я вырашыў схадзіць у касцёл і папрасіць аб споведзі. Вядома, гаворка пра пабожнасць і пра Бога тады не вялася, але пра любоў да бабулі. У думках я ўжо аддаваў ёй рапарт аб выкананым заданні, аб тым, што яе ўнучак ужо паспавядаўся. Збіраўся паказацца ў касцёле толькі раз...
Ксяндзу Юзафу, які святкуе юбілей 60-годдзе святарства, сёння 86 гадоў
Я трапіў да кс. Юзафа Пятушкі MIC. Ён прыняў мяне з разуменнем, але да споведзі наказаў рыхтавацца. Ён праводзіў для мяне катэхезу. Менавіта там, у сакрыстыі барысаўскага касцёла падчас слухання Евангелля Хрыста наступіла маё ўнутранае перамяненне. Божае слова парушыла мой тагачасны ўклад каштоўнасцей і тагачасныя паводзіны.
Падчас кожнай наступнай сустрэчы я разумеў, што з’яўляюся грэшнікам, і думаў аб тым, як мушу змяніць сваё жыццё, каб спадабацца Богу. Пасля была споведзь, Першая святая Камунія, служба міністрантам і штодзённая святая Імша.
Д умка пра пакліканне да святарства прыйшла хутка — праз месяц пасля першай катэхезы. Пазней я толькі маліўся і чакаў заканчэння вучобы.
Яшчэ праз год кс. Юзаф узяў мяне пад дыскрэтную апеку: духоўную — спавядаўся ў яго... і фізічную! Пытаўся ў мяне, напрыклад, што я сёння еў. Я адказваў: бульбу. Пытаўся два дні пазней: што маеш сёння на вячэру? Я адказваў: бульбу! Расчулены, ён запрашаў мяне на пасілак. Увогуле ён прысвячаў мне шмат свайго часу, не баяўся змарнаваць яго дзеля мяне.
Кс. Андрэй Сідаровіч
Ч аста па нядзелях браў мяне з сабою як міністранта ў парафіі, у якія даязджаў. Там я назіраў, як гэты святар ужо ў немаладым узросце ахвярна нясе сваё служэнне, неаднойчы цэлебруючы 4-5 Імшаў, спавядаючы вернікаў і ніколі не адмаўляючыся ад гаміліі. Пра пакліканне да святарства я не чуў ад яго шмат, зрэшты мне гэтага і не трэба было — я бачыў усё на ўласныя вочы.
Я ўдзячны Пану Богу за тое, што паставіў на маёй дарозе святарства сапраўднага сведку веры і апостала.</p.
Кс. Андрэй Сідаровіч MIC
Фота Віталія Палінеўскага і з архіва аўтара
Друкуецца ў перакладзе з польскай.
Упершыню апублікавана ў часопісе «Z Niepokalaną» ў 2008г.
паводле catholic.by
КаталІцкае прылажэнне
